Koty, które z nami były oraz są. - Astra28 - Strona HOBBYSTYCZNA

STRONA HOBBYSTYCZNA
Przejdź do treści

Menu główne:

Koty, które z nami były oraz są.

Od zawsze bardzo lubimy koty. Są to bardzo wdzięczne do hodowli zwierzęta i zawsze trudno jest nam się oprzeć widząc jakiegoś biedaka, żyjącego na skraju możliwości. Przez dłuższy czas mieliśmy w domu dwa kociaki: Psotkę oraz Mruczka. Mieszkały z nami prawie 20 lat, niestety już ich z nami nie ma. Bardzo często je wspominamy, bo jednak spędziły w naszym domu kawał życia.


Wiele osób nie znosi kotów, ale myślę, że zupełnie niepotrzebnie. Są to zwierzęta, które w zasadzie nie odczuwaja potrzeby wchodzenia człowiekowi w drogę i myślę, że wypada to u nich uszanować. Koty są wielkimi indywidualistami i nie jest prostą sprawą przewidzieć co zwierzak zrobi. Często słyszy sie, że koty są fałszywe. Nie jest to prawdą, ponieważ koty są bardzo szczere i podejdą do człowieka tylko wtedy, kiedy maja na to ochotę. To nie sa psy, które przybiegną zawsze jak "pan" woła. Kot w swoim życiu obiera sobie jedną lub dwie osoby, spośród domowników i słucha się, ale bez przesady, tylko ich, traktując jako "koty nadrzędne". Jest to atawizm życia w stadzie.

Nasza Psotka.

Nasz Mruczuś.

W 2009 r. przybłąkał się do nas kocur Korelek. Około rocznego kociaka ktoś wyrzucił z domu, na przełomie października i listopada. Błąkał się około trzech tygodni. Był wygłodniały, miał dwie duże rany na grzbiecie, był zarobaczony, bardzo mocno przeziębiony i miał zapalenie płuc. Sam do mnie podszedł na ulicy i miałczał prosząc o jedzenie. Na początek trafił do weterynarza, gdzie dostał antybiotyki i inne lekarstwa. Jakoś udało mu się wyjść z tej opresji i już na stałe został z nami. Na codzień mieszkał u nas w firmie, gdzie miał możliwośc biegania po dworze, po krzakach i lokomotywach na pobliskiej bocznicy. Dbaliśmy o niego, a on rewanżował się nam swoim ciepłem i mruczeniem. Był to wielki pieszczoch i jak na kocura miał naprawdę nienaganne maniery. No czasami zdarzał mu się jakiś pazurek albo ząbki, ale w końcu to tylko zwierzę, w dodatku w całości zaprogramowane na zabijanie. Jak tylko nadchodziła zimna pora roku oraz praktycznie w każdy weekend Korelek jeździł z nami do domu, gdzie z uwielbieniem oddawał sie spaniu.


Niestety w 2016 r. pojawiły się problemy z nerkami. Było wiadomo, że to dla niego wyrok. Mimo wszystko Korelek został poddany leczeniu. Dosłownie co 2-3 dni jeździliśmy z nim do weterynarza na kroplówki. Początkowo stan był w miarę stabilny, ale z biegiem czasu choroba robiła swoje. Korelek przeprowadził się na stałe do domu, żeby mu zapewnić najlepszą opieke. Po 2 latach, w październiku 2018 r., nastał moment, w którym medycyna okazała się bezsilna, a Korelek cierpiał coraz bardziej. Zaistniała konieczność uśpienia go. 22 października 2018 r. pojechał na ostatnią wizytę do weterynarza i został uśpiony. Na szczęście p. weterynarz pozwoliła nam towarzyszyć w tych ostatnich chwilach, dzięki czemu Korelek miał swoją głowę w moich dłoniach do samego końca. Rozpacz była nie do opisania. Nadal, po latach, uważam, że Korel to był mój najlepszy zwierzęcy przyjaciel w życiu.

Kolejny kotek Korel.

28 października 2018 r., w kilka dni po stracie Korelka, pojechaliśmy do Schroniska dla Zwierząt w Szczecinie. Poprosiliśmy o pokazanie najstarszego i najbrzydszego kota, jaki obecnie jest w Schronisku. Takiego, którego nikt nie chce i raczej nie ma szans na adopcję. Pokazano nam ich kilka, a my zdecydowaliśmy się na Tofika. W Schronisku nazywał się Misza, ale po przyjeździe do domu okazało się, że jest niezbyt urodziwy i nosi ślady walk, jakie przeszedł. Jakoś tak mi się skojarzyło ze skeczem Kabaretu Ani Mru-Mru - Tofik (brzydaaal) i Misza został Tofikiem. Jemu to nie przeszkadza. W Schronisku powiedziano nam, że może mieć 8-10 lat, został znaleziony kilka miesięcy wcześniej na cmentarzu w Zdrojach. Nikt nie zna jego przeszłości, ale z pewnością lekka nie była. Próbowaliśmy go zaaklimatyzować w firmie i wozić na weekendy do domu, ale niestety bardzo źle znosił przejazdy autem. Zatem został na stałe w domu, co mu chyba świetnie pasuje. W zasadzie to odsypia swoje wcześniejsze życie. Śpi po kilkanaście godzin na dobę. Jest bardzo miłym kotkiem i, jak na kocura, bardzo łagodnym i proludzkim. Po jakimś czasie nauczył się spać przy człowieku, a teraz to nawet potrafi, około północy, miałczeć i marudzić, żebym już się położył, bo "książę" chce iść już spać.

Następca Korelka - TOFIK.

Zapraszam na Facebook'a
Napisz do mnie:
astra28@wp.pl
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego