BIĘCINO - Benzin - Astra28 - Strona HOBBYSTYCZNA

Historia

Z historycznego punktu widzenia Bięcino to mała ulicówka. W trzech dokumentach nazwa wsi została zapisana Benizin - 1499 r., 1523 r. oraz 1537 r. Już w 1485 r. znajdujemy informacje, że wieś należy do rodu von Schwave, natomiast do połowy 1529 r. należała do rodu von Stojentin. Właśnie wtedy stała się lennem von Wobeserów, a następnie von Puttkamerów. W 1686 r. wieś wraz z Karżniczką i Damnicą została zakupiona przez Georg'a Lorenz'a von Puttkamer i stała się lennem dla jego następców.

Kartoteka Królewsko-Pruskiego Urzędu w Słupsku zawierała w 1717 r. następujące wpisy:

Właściciel - Bogislaff Ulrich v. Puttkamer,

Chłopi - Jürgen Natte, Christian Cosbab, Cub Silaf,

Koseci - zatrudnieni na stałe w folwarku - Marten Kossebab.

Według Brüggemann'a w 1784 r. w w Bięcinie był folwark, mieszkało czterech chłopów, dwóch kosetów najemnych - razem dziewięć dymów.

Przez ponad dwa i pół wieku Bięcino było pobocznym majątkiem Karżnickiej linii rodu von Puttkamer. Wieś dziedziczona była z ojca na syna aż do 1945 r. Po śmierci Wilhelm'a von Puttkamer w 1858 r. majątek odziedziczył Anzelm von Puttkamer, który nie miał niestety syna. Po jego śmierci w 1875 r. dobra odziedziczył jego brat Henning von Puttkamer, natomiast po jego śmierci w 1907 r. wieś przeszła w ręce Ulrich'a von Puttkamer - do 1942 r., oraz Bogislaw von Puttkamer - do 1945 r.

Pod koniec II wojny światowej majątek Bięcino, wraz z folwarkiem Tulemeiershof obejmował 769 ha, w czym: 393 ha ziemi ornej, 1 ha łąk, 356 ha lasu, 10 ha nieużytków, dziedzińca i dróg. Stan zwierząt hodowlanych to: 25 koni, 140 sztuk bydła, 320 sztuk trzody chlewnej.

Większość chłopów posiadała od dwóch do czterech koni, do 15 sztuk bydła oraz od 10 do 20 sztuk trzody chlewnej. Średni podatek gruntowy na terenie Bięcina wynosił 5,82 DM/ha przy średniej całego Powiatu Słupskiego rzędu 5,95 DM/ha.

Obie dziedziny życia były świetnie rozwinięte, przystające do potrzeb wiejskiej społeczności. W Państwowej Księdze Adresowej na lata 1941/1942 znajdowały się następujące wpisy:

• Wiejska Kasa Oszczędnościowo-Pożyczkowa EGmbH,
  
• Spółdzielnia Elektromaszynowa EGmbH,
  
• rzeźnik Emil Mützke,
  
• zajazd Franz Sonnemann,
  
• młynarz Albert Hoffmeister,
  
• kowal Paul Schwuchow,
  
• szewc Adolf Treptow.
  

Wszyscy mieszkańcy byli ewangelikami. Mieszkańcy Bięcina należeli do parafii w Damnie, a przez to do obwodu kościelnego Słupsk-Stare Miasto.

W 1932 r. w Dwustopniowej Szkole Ludowej (Volksschule) były trzy klasy, dwóch nauczycieli oraz 76 uczniów. W Bięcinie nauczycielami byli Willy Karsten - w latach 1905-39, a potem Werner Hinze i Gerhard Rudolph - do końca II wojny światowej.

8 marca 1945 r. został wydany rozkaz ewakuacji dla wszystkich mieszkańców Bięcina. Niestety jedynie połowa z nich zdecydowała się na ucieczkę. Kolumna uciekinierów skierowała się na wschód, ale została zaskoczona przez wojska radzieckie po około 6 km. Około godziny 16:00 w Bięcinie pojawił się radziecki oficer oraz 20 zmotoryzowanych żołnierzy. Do wieczora nadciągały tu całe kolumny radzieckiego wojska. Obok około połowy mieszkańców Bięcina znalazło się tu ponad 700 zbiegów z Prus Wschodnich oraz okolicznych powiatów: miasteckiego i bytowskiego. Wszyscy, którzy nosili mundur - kolejarze, pocztowcy, policjanci - łącznie 8 osób - zostali natychmiast rozstrzelani. Dwa dni po zajęciu Bięcina przez Rosjan, ochmistrz Leo Zaddach został zabity widłami.

21 marca 1945 r. wszyscy mieszkańcy w przeciągu dwóch godzin musieli opuścić swoje domostwa, ponieważ w pobliskiej Rogawicy wojsko rozpoczęło organizację polowego lotniska. Większość cywili - około 1000 osób - znalazła schronienie w położonej na uboczu owczarni. Dopiero po kilku tygodniach mogli oni wrócić do swoich domostw.

W czerwcu 1945 r. zaczęli do Bięcina napływać Polacy. "Polacy ograbili Niemców z tego wszystkiego, co Rosjanie jeszcze pozostawili. Niemcy byli wypędzani z własnych domów, Polacy zamykali drzwi na klucz i przejmowali majątki. Niemcy natomiast musieli na własną rękę szukać sobie pomieszczeń do spania w Bięcinie lub pobliskim folwarku". Rosjanie utrzymywali majątek w swojej administracji do lipca 1946 r. Potem przeszedł on w ręce polskiej administracji. Wrogo nastawiona do Niemców polska milicja siała wokoło straszny i brutalny terror. Wszyscy mieszkańcy zostali wywiezieni do Niemiec w ramach wielkiej akcji przesiedleńczej.

Kartoteki Niemieckie wskazują, że 200 osób wyjechało do RFN oraz 100 wyjechało do NRD. Benzin zostało przemianowane na Bięcino.

W czasie wojny zanotowano następujące straty: 26 poległych, 36 zabitych cywili, 50 zaginionych "w niewyjaśnionych okolicznościach".