Miejsca godne polecenia, w których byliśmy - Krótsze opisy. - Astra28 - Strona HOBBYSTYCZNA

Jest to gotycka budowla z XIV w. Została ona przebudowana na przełomie XIX i XX w. Kościół orientowany, murowany z cegły o wątkach wendyjskim i gotyckim oraz z kamieni polnych. Zabytkowy wystrój wnętrza stanowią: ołtarz główny z XVII w., ambona z 1750 r., empora organowa z XVII w., chrzcielnica z 2 poł. XVII w. z malowidłami, dzwon "Zuzanna" z 1600 r. oraz epitafium z 1728 r. - piaskowiec rzeźbiony, płyta pamiątkowa Jacoba Adriana von Heydebrecka, ufundowana na pamiątkę odzyskania Suchej zastawionej von Schwerinom.

Od strony zachodniej trzykondygnacyjna wieża na rzucie prostokąta, z ostrołukowym, pięciouskokowym portalem wejściowym. Górne kondygnacje wieży z blendami i oknami strzelniczymi. Dach nawy dwuspadowy, kryty dachówką karpiówką, natomiast nad wieżą ośmiopołaciowy.

Po II wojnie światowej kościół został poświęcony 2 lutego 1946 r., otrzymał wówczas wezwanie Podwyższenia Krzyża Świętego. Jest zabytkiem II klasy. W latach 1962-63 kościół był remontowany. Wykonano wówczas pokrycie dachu, naprawę więźby dachowej oraz konserwację ścian zewnętrznych. Kościół w Suchej Koszalińskiej w latach 1946-81 był kościołem filialnym parafii w Sianowie, natomiast od 1981 r. jest kościołem filialnym parafii św. Antoniego w Osiekach Koszalińskich.

W Arkadii mieści się ogród romantyczny w stylu angielskim założony przez Helenę Radziwiłłównę (1753-1821), żonę właściciela pobliskiego Nieborowa. Głównym projektantem Arkadii był Szymon Bogumił Zug, część projektów była autorstwa Jana Piotra Norblina, Aleksandra Orłowskiego, Józefa Sierakowskiego, a później Henryka Ittara. Do zakładania ogrodu księżna przystąpiła w 1778 r., a rozwijała go i komponowała aż do swojej śmierci.

Łuk kamienny powstał około 1784 r. w/g projektu Szymona Bogumiła Zuga. Odgrywał ważną rolę w planie założenia ogrodowego w Parku, miał bowiem służyć jako oprawa głównych osi widokowych ogrodu. Stanowił przede wszystkim ramę widokową dla Świątyni Diany oglądanej od strony wschodniej.

Przybytek Arcykapłana to zbudowana około 1783 r. sztuczna ruina. Powstała z cegły, rudy darniowej i detali rzeźbiarskich. Jest to jeden z bardziej oryginalnych pawilonów parkowych, jakie powstały na ziemiach polskich.

Akwedukt nad kaskadą wodną został wzniesiony w 1784 r. Był wzorowany na architekturze wodociągów rzymskich.Pod względem funkcjonalnym stanowi most łączący brzegi Łupi. Obecna budowla została kompletnie odbudowana w 1951 r.

Wszystkie zdjęcia zostały wykonane w Swołowie, gdzie dominującym elementem krajobrazu wiejskiego jest budownictwo szkieletowe. Rozkwit wsi trwał do końca XVIII w. kiedy to stracił na znaczeniu przebiegający przez nią trakt handlowy ze Sławna do Słupska. Wystarczyło to do zachowania starych form osadniczych. Dzięki zachowaniu starego układu Swołowo jest dziś wręcz ewenementem, reliktem ze średniowiecza. Wokół owalnicy ze stawem i kościółkiem, przy którym kiedyś był cmentarz, koncentrycznie rozlokowanych jest 15 parceli gospodarstw, do których należały okoliczne grunty. Większość domów w kratę liczy sobie ponad 150 lat.

Na pierwszym i drugim zdjęciu widoczny jest budynek mieszkalny w zagrodzie nr 18. W pierwszej połowie XIX w. było to jedno z 15 dużych gospodarstw chłopskich, które od wieków istniały w Swołowie. Właścicielem był Gregor Wutzmer. W zagrodzie było dziewięć budynków: dom, stodoła, budynek bramny, obora, stajnia dla koni, budynek z piwnicą, piekarnia, szopa na drewno. W głębi podwórza stoi duży ryglowy dom. Na belce nad wejściem zachował się napis: "B.H.P.A. - B.M.C.A. DEN 9 MAI 1856" (inwestor Peter Albrecht, budowniczy C.A., 9 maja 1856 r.). W ogrodzie zachowano starą, kopaną studnię z kołowrotem.

Trzecie i czwarte zdjęcie przedstawia charakterystyczny dla wsi pomorskich krajobraz: staw pośrodku okólnicy i wieżę kościelną. Kościół zbudowano w stylu gotyckim pod koniec XIV w. lub na początku XV w. Hełm średniowiecznej wieży wieńczy metalowa chorągiew wiatrowa z datą "1618". W wieży wiszą dwa dzwony pochodzące ze znanych pomorskich warsztatów: z 1764 r. - J.Meyera z Kołobrzegu oraz z 1788 r. - J.M.Meyera ze Szczecinka.

Na kolejnych dwóch zdjęciach bardzo malowniczo powykręcany budynek gospodarczy w zagrodzie nr 29.

Ostatnie dwa zdjęcia przedstawiają najstarszy zachowany we wsi budynek mieszkalny. Pierwotnie była to kurna chata zbudowana w XVIII w. z dębowego drewna i glinianej polepy. W izbie wysokiej na 4 m, centralne miejsce zajmowało otwarte zbudowane z kamieni palenisko, nad którym nie było komina. W 1720 r. wprowadzono przepisy zakazujące budowania domów bez kominów, więc chata została przebudowana. W połowie XIX w. właścicielem chaty i gospodarstwa był żeglarz Johhan Voss. W 1910 r. jako właściciel wymieniony jest stolarz Schulz, który w części domu miał warsztat. Chata jest niezwykle rzadkim na Pomorzu przykładem budownictwa ludowego z XVIII w. Z uwagi na czytelne cechy pierwotnej "kurności" jest ewenementem i posiada wysoką wartość kulturową.

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1546 r. W XVII w. była to własność Daniela von Hebrona, syna wygnańca za Szkocji, szwagra Marii Stuart. Od 1686 r. wieś była dziedziczną własnością rodziny von Puttkamerów, wywodzącej się ze starosłowiańskiego rodu Święców, od których przejęli godło herbowe. Najważniejszym zabytkiem Karżniczki jest pałac zbudowany na wyspie w rozlewisku rzeki Charstnicy. Wyspa o czworobocznym kształcie, z trzech stron otoczona jest sztucznie powstałą fosą, z czwartej, południowej - jeziorem. Zbudowano go pod koniec XVIII w., a przebudowano w 2 połowie XIX w. Pałac olśniewał bogatą dekoracją, kiedy odwiedzała go cesarzowa i królowa Augusta Victoria w 1910 r. W 1939 r., latem, odbyło się tutaj ostatnie przed upadkiem spotkanie rodziny Puttkamerów. Po II wojnie światowej Karżniczką zarządzali Rosjanie - mieściła się tutaj siedziba NKWD. Karżniczka została przekazana władzom polskim dopiero w październiku 1951 r.

Budynek składa się z korpusu głównego i wysuniętych symetrycznie skrzydeł tworzących dziedziniec - podjazd. W narożniku znajduje się ośmiokątna wieżyczka widokowa z zegarem. Nad wejściem głównym umieszczony jest duży kartusz herbowy. Tarcza o prostej górze, zaokrąglonych i wciętych bokach, u dołu zakończona jest w szpic. Pole tarczy pokryte poziomymi, rytymi pasami. Po środku płaskorzeźbione godło. Godło to profilowo ukazany gryf z głową, skrzydłami i łapami orła, a ogonem ryby. Na głowie ma pięcioramienną koronę. Górą tarcza zwieńczona hełmem. Z jego boków wyrastają labry w postaci mięsistych akantów. Klejnot usytuowany w szczycie to dwa skrzyżowane toporki, wyżej maczugi. Cały kartusz jest płaskorzeźbiony, zaznaczonym białym kolorem na beżowej elewacji.

W latach 90. XX w. pałac stał się własnością gminy Damnica, która sprzedała zabytek. Pałac przechodził z rąk do rąk, a kolejni właściciele wywozili z niego wyposażenie, wycinali drzewa z parku, przerabiali i rozbierali. W nocy z 3 na 4 listopada 2009 r., gdy właścicielem nieruchomości była już spółka Nex-Bud z miejscowości Orle, pałac spłonął. Właściciel wycenił straty na dwa miliony złotych. Na początku długiego majowego weekendu 2012 r., przed 3:00 w nocy, spłonęła wieżyczka, która górowała nad głównym wejściem. Był to ostatni zachowany element zabytkowego pałacu w Karżniczce ocalały z poprzedniego pożaru.

Wniosek o wykreślenie pałacu z rejestru zabytków rozpatruje Ministerstwo Kultury i Ochrony Dziedzictwa Narodowego. Pałac był obiektem unikatowym i wyjątkowym na Pomorzu.

Wieś powstała w XVIII w. i przez wieki pozostawała izolowana od świata, a do I wojny światowej w zasadzie odcięta od cywilizacji. Największym wydarzeniem w dziejach wsi było wybudowanie do niej drogi bitej w 1863 r., która przyniosła mieszkańcom Kluk kulturę niemiecką. W 1963 r. na terenach zamieszkałych przez Słowińców utworzono skansen. Obszar pozyskany przez Muzeum Pomorza Środkowego obejmuje centrum wsi, gdzie pozostały “in situ” 3 zagrody z przełomu XVIII i XIX w. Teren muzeum to 10 hektarów z ponad 20 obiektami architektonicznymi po obu stronach drogi.

Na pierwszym zdjęciu widoczny budynek mieszkalny zagrody Josta i Klicka z początku XIX w. Prezentowane jest tu wszystko co jest związane z gospodarką rybacką, która stanowiła główne zajęcie Słowińców.

Na drugim zdjęciu widok chałupy z Żoruchowa. Jest bardzo symetryczny budynek z 1814 r. W okresie międzywojennym budynek należał do rodziny Klotzów. Prezentowane są tu wystawy czasowe. Nad wejściem znajduje się oryginalna belka, na której znajduje się datowanie budynku. Zdjęcie to zostało wykorzystane przez dyrekcję skansenu na jednej z widokówek, z czego jestem niezmiernie dumny.

Trzecie zdjęcie przedstawia front budynku mieszkalnego w zagrodzie Josta i Klicka. Na tym zdjęciu dobrze widoczna jest szachulcowa konstrukcja budynku. Szachulec to konstrukcja szkieletowa gdzie drewniane belki były konserwowane smołą, natomiast kwatery wypełniane były słomą związaną powrósłami na pionowych kołkach (dylach) i obrzucone gliną, która następnie była bielona. Wypełnienie cegłami daje "mur pruski". Do budowy szkieletu używane było głównie drewno dębowe.

W latach 1922-24 oddano stopień wodny i elektrownię. W skład obiektu wchodzi zapora ziemna (długość 460 m), zbiornik (powierzchnia 100 ha). Jest to druga pod względem mocy elektrownia spośród elektrowni na Słupi i Łupawie. Dawniej, oryginalna tablica rozdzielcza wykonana była z marmuru. W 1945 r. wycofujący się Niemcy wysadzili dwa mosty i zablokowali kanał. Ponowne uruchomienie nastąpiło w 1948 r. Obiekt stanowi zabytek architektury technicznej, do dnia dzisiejszego funkcjonujący.

Przepiękny kraj, który miałem okazję zwiedzić w 2002 r., dzięki mojej koleżance Izie. Tygodniowa wycieczka była bardzo męcząca (32 godziny w autokarze w jedną stronę, codziennie inny hotel, wieczorem rozpakowywanie, z rana pakowanie, codzienne zwiedzanie kilku atrakcji turystycznych), ale naprawdę było warto. Zwiedziliśmy: wyspy Hvar i Pag, Parki Narodowe: Jeziora Plitvickie i Ujście Rzeki Krki oraz miasta: Zadar, Szybenik, Pulę, Trogir i Split. Był to mój pierwszy wypad do tego pięknego kraju.

Kompleks Jezior Plitwickich tworzą dwa zespoły połączonych kaskadowo jezior. Jego największą atrakcją jest 16 jezior krasowych połączonych ze sobą licznymi wodospadami. Park Narodowy Ujście Rzeki Krki to przepiękne miejsce, gdzie rzeka Krka tworzy wodospady (m.in. Roški Slap, Skradinski Buk), kaskady oraz bystrzyny. W centralnej części parku znajduje się Jezioro Visovac, na wyspie pośrodku którego znajduje się klasztor Franciszkanów, założony w roku 1445 r. W przeciwieństwie do Jezior Plitwickich w Krka można się wykąpać. Oto kilka zdjęć z tej superwycieczki. Niewątpliwą atrakcją wyjazdu było towarzystwo: Basi, Izy i Marty.

Skansen w Klukach - istnieje od 1963 r. na terenach zamieszkałych przez Słowińców. Obszar pozyskany przez Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku obejmuje centrum wsi, gdzie pozostały “in situ” 3 zagrody z przełomu XVIII i XIX w. Teren muzeum to 10 ha z ponad dwudziestoma obiektami architektonicznymi po obu stronach drogi. Muzeum gromadzi relikty kultury materialnej ludności zamieszkującej w XIX w. tereny pomiędzy jeziorami Gardno i Łebsko.

"Czarne Wesele" - Jest to impreza rozpoczynająca sezon turystyczny w skansenie (zawsze 1-3 maj). Najważniejszym w tych dniach jest kopanie torfu. To właśnie wspólną pracę przy jego wydobywaniu i wspólne po pracy biesiadowanie Słowińcy nazywali Czarnym Weselem. Poza kopaniem torfu odbywają się prezentacje charakterystycznych technik i rzemiosł. Rybacy szyją sieci, dekarze kryją trzciną dachy, działa ręczny trak, kobiety tkają szmaciaki, przędą nici i haftują, a wokół rozchodzi się aromat pieczonego chleba, smalcu i zupy brukwiowej.

Na ostatnich dwóch zdjęciach widać konia w butach. Buty te to KLUMPY - były one zakładane po to, aby koń nie zapadał się w grząskim, bagnistym terenie. Klumpy zakładano głównie na tylne kopyta, tylko na najbardziej grząskich obszarach na wszystkie cztery.

Gotycki kościół w Wocławach wybudowany został w 1384 r. Była to budowla bazylikowa, ceglana, pierwotnie trójnawowa z masywną wieżą od zachodu. W 1729 r. w znacznej części zniszczony przez pożar. Pieczołowicie odbudowany w 1730 r. w obrębie dawnej nawy głównej w skromniejszej, jednonawowej formie. W tym samym czasie dostawiono górną kondygnację wieży, którą wykonano wówczas w technice szkieletowej oraz przykryto blaszanym hełmem.

Od czasów reformacji aż do 1945 r. świątynia służyła protestantom. Budynek ten częściowo uległ zniszczeniu podczas II wojny światowej. Został spalony w 1945 r. i od tego czasu pozostaje w ruinie, ulegając stopniowo coraz większemu zniszczeniu.

W boczną ścianę kościoła wmurowane zostało koło młyńskie. Tuż przy ruinach znaleźć można 5 płyt nagrobnych przeniesionych z posadzki kościoła. Pochodzą one z XVII i XVIII w. W 1986 r. z kościoła pozostały jeszcze mury praktycznie na całym obwodzie, podstawa wieży oraz zachodni, pięciodzielny piękny szczyt. Przez ponad 20 lat sporo kościoła ubyło, o czym można się przekonać oglądając poniższe zdjęcia. Zniknął szczyt oraz część murów.