Interesujące obiekty użyteczności publicznej na Pomorzanach. - Astra28 - Strona HOBBYSTYCZNA

Szpital Kliniczny PUM Nr 2 w Szczecinie.

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 2 w Szczecinie wyodrębnił się w 1956 r. ze struktury ówczesnego Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Szczecinie przy ul. Unii Lubelskiej, przyjmując nazwę Państwowego Szpitala Klinicznego nr 2 w Szczecinie, którą to nazwę zmienił w styczniu 1999 r. w związku z wprowadzoną reformą służby zdrowia, uzyskując tym samym osobowość prawną. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat powstawały nowe, bądź zmieniały swą nazwę, oddziały szpitalne, powstało Centralne Laboratorium i Centralny Zakład Diagnostyki Rentgenowskiej. Po 1999 r. wyłączone zostały ze struktury Szpitala poradnie stomatologiczne. W 2001 r. Szpital rozpoczął sukcesywną realizację Programu Restrukturyzacji, a w 2003 r. podjął działania zmierzające do uzyskania certyfikatu Jakości ISO 9001-2000. Z uwagi na profil kliniczny Szpital świadczy usługi zdrowotne III stopnia referencyjności.

SPSK-2 jest szpitalem wieloprofilowym o zabudowie pawilonowej zlokalizowanym w kompleksie odrębnych budynków zbudowanych w latach 1876-1936 o łącznej powierzchni pomieszczeń szpitalnych 26 920 m2 . Właścicielem budynków oraz wieczystym użytkownikiem gruntów jest Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie.

Pomnik poległych w niemieckich obozach pracy na Pomorzanach.

Pomnik upamiętniający robotników przymusowych, pracujących w niemieckich obozach pracy na Pomorzanach podczas II wojny światowej odsłonięto 22.11.2007 r. u zbiegu ulic Powstańców Wielkopolskich i Smolańskiej. Szacuje się, że w czasie II wojny światowej na terenie miasta było 200 obozów pracy. Najcięższe znajdowały się u zbiegu ul. Milczańskiej i Mieszka I oraz na terenie Spółdzielni „Nurek” przy ul. Chmielewskiego. Do dziś, tak naprawdę nie wiadomo ilu Polaków przymusowo pracowało w Szczecinie w czasie wojny. Historia niemieckich obozów pracy na Pomorzanach też nie jest znana. Przypuszcza się, że chodzi o 7 lub więcej obozów. Wiadomo z całą pewnością, że pracowali w nich Polacy, Jugosłowianie i Rosjanie.

Pomnik to prawie 2-metrowa tablica z napisem mówiącym o obozach pracy przymusowej. Obelisk powstał z inicjatywy Rady Osiedla Pomorzany. Jej członkowie chcieli w ten sposób upamiętnić robotników, którzy przebywali w 7 niemieckich obozach pracy znajdujących się w tej dzielnicy Szczecina. W odsłonięciu pomnika wziął udział Florian Nowacki, robotnik przymusowy, który przebywał w jednym z obozów pracy na Pomorzanach przez 15 miesięcy. „Byliśmy zakwaterowani w 500 osób w potężnym domu. Warunki bytowe były znośne” wspomina Pan Florian.

Biblioteka Główna PUM w Szczecinie.

Biblioteka Główna Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie powstała w roku akademickim 1948-49. Na cele biblioteki przeznaczono kilka pomieszczeń na parterze gmachu rektoratu, gdzie już w 1949 r. uruchomiono wypożyczalnię i czytelnię dla studentów, a w roku następnym - czytelnię pracowników nauki. W roku akademickim 1977-78 utworzono filię Biblioteki Głównej na terenie Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 przy ul. Unii Lubelskiej, a w 1980 r. - filię w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 2 na Pomorzanach.

W 2007 r. Biblioteka Główna zmieniła swoją siedzibę. Mieści się w budynku dawnego Klubu Studenckiego TRANS przy al. Powstańców Wielkopolskich 20, w pobliżu osiedla studenckiego oraz Szpitala Klinicznego nr 2. Filia nr 2 została włączona w strukturę Biblioteki Głównej. Powierzchnia biblioteki w nowym obiekcie jest niemal trzykrotnie większa od dotychczasowej. Biblioteka jest dostosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych (podjazdy, winda, toaleta). W bibliotece znajdują się: wypożyczalnia z wolnym dostępem do zbiorów, czytelnia dla ponad 100 osób, trzy pokoje do prac grupowych, cztery pokoje pracy indywidualnej z pełnymi stanowiskami multimedialnymi. Jest blisko 60 stanowisk komputerowych, w tym 50 z dostępem do internetu, a także 40-osobowa sala dydaktyczna z 10 komputerami. Na terenie biblioteki dostępny jest również internet bezprzewodowy.

Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 3 - BŁĘKITNA.

Ludzie pytają czasem, dlaczego Błękitna? W 1984 r. reporter "Głosu Szczecińskiego" nazwał tak szkołę przy ulicy Orawskiej od koloru elewacji budynku. Nazwa przyjęła się i już we wrześniu 1984 r., kiedy to w jej mury wkroczyli pierwsi uczniowie, wszyscy tak ją nazywali. W pierwszym roku pracy placówka bardziej przypominała plac budowy niż szkołę. Warunki nauki i pracy były bardzo trudne. Na dyrekcję, oprócz rutynowego zakresu czynności kierowniczych, spadły również obowiązki wyposażenia szkoły w środki dydaktyczne oraz koordynowanie prac budowlanych pozostałych segmentów budynku.

Data 1.09.1990 r. rozpoczyna kolejny ważny etap w życiu szkoły. Zapadła bowiem decyzja utworzenia na bazie szkoły podstawowej, Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 3 w Szczecinie, w skład którego weszło nowo utworzone X Liceum Ogólnokształcące, w którym naukę rozpoczęło 120 uczniów klas pierwszych, przy proporcjonalnym ograniczeniu liczby uczniów szkoły podstawowej. Do utrzymania placówki na dotychczasowym poziomie przyczyniła się Fundacja "Błękitna". Jej celem było prowadzenie działalności zmierzającej do udzielania pomocy materialnej zarówno Szkole Podstawowej nr 55, jak i X Liceum Ogólnokształcącemu. W roku szkolnym 1993/94 funkcjonowało już, obok szkoły podstawowej, pełne liceum, a jego mury opuścili pierwsi maturzyści. Większość z nich stanowili uczniowie, którzy w 1984 r. rozpoczęli naukę w klasie II Szkoły Podstawowej nr 55. Od pierwszych dni istnienia szkoły priorytetem była wysoka jakość pracy wychowawczo opiekuńczej, wyrazem tego była zawsze dbałość o skuteczność, dostępność i różnorodność form oferowanej opieki nad uczniem.